Swiss week 2010
De tweede Swiss week werd (voor het overgrote deel) verreden in de kanton Graubünden. Vrijwel de hele kanton Graubünden ligt in de Alpen. In totaal zijn er 150 dalen, 615 meren en 937 bergtoppen. 462 daarvan zijn boven de drieduizend meter hoog en een zelfs boven de vierduizend meter. Er zijn 12 passen in Graubünden, muv de Oberalppas hebben wij ze allemaal beklommen. Een van de bronnen van de Rijn, welke bij Rotterdam in de Noordzee stroomt, bevind zich ook in Graubünden. De ‘Vorderrhein’ heeft een imposante kloof uitgeslepen in het bergmassief, de Rheinschlucht of Ruinaulta (in het retro-romaans)
Dinsdag 22 juni
Nadat ook Roel zijn puma gepoetst had vertrokken Remco en Ursula, Paresh en Rachel, Harry en Nadine, Roel (helaas zonder Wiel) en Martin vanuit Wijnandsrade richting parkeerplaats ‘Am blauen stein’ langs de A61 in Duitsland. Wiel kon, triest genoeg, door ziekte niet mee. ‘Am blauen stein’ wachten Jürgen, Sjoerd en Robert en Marina al op ons. Nadat de Swiss week stickers geplakt waren ging de reis verder richting Zwitserland. Bij Hockenheim sloot Silly aan en bij Stuttgart, als laatste, Patrick. Een Pumadrivers traditie werd meteen na de grensovergang in Zwitserland weer alle eer aangedaan. Zowel Robert als ik reden bij de eerste de beste rotonde verkeerd. Lang leve de stomstom, geen paniek dus, een half uurtje later bleek dat ik ruim voor de rest was. Op een parkeerplaats op de autobahn gewacht en toen weer in de rij aangesloten. Het weer onderweg was prima, maar toen de Alpen voor ons opdoemden waren die in donkere wolken gehuld. Toen we het dorp binnen reden begon het te druppelen en op de klim naar de herberg begon het zelfs te regenen! De bergen rond Valbella waren verscholen achter dikke wolken en met 5 graden was het niet echt lekker warm.. Maar het warme welkom van ‘chef de mission’ Christof zorgde ervoor dat we niet onder de indruk van de lage temperatuur waren. Nadat we onze spullen op de kamers gegooid hadden, zijn we gezamenlijk gaan eten. Het was nog een flinke klim, voor enkele Pumadrivers was het niet echt een makkie, immers niet iedereen is nog zo flexibel als ik. Nadat we lekker gegeten en gedronken hadden, zijn we terug naar de herberg gegaan. Berg af is uiteraard een stuk makkelijker. Daarna was het tijd om te gaan slapen en te dromen van de dag van morgen, onze eerste ‘passendag’.
Woensdag 23 juni
Route 1
269 km lang,
twee passen; de Lukmanier 1914 m. max 9 % stijging percentage
en de San Bernadino 2065 m. max 10 %
Om half acht ging de wekker!. We keken uit het raam, Stralend weer, strak blauwe hemel. En ‘Sonne Pur’. En wat een uitzicht over de besneeuwde bergtoppen. Het weekend ervoor was nog ongeveer 30 cm sneeuw gevallen , zelfs tot een hoogte van 1900 meter. Na een heerlijk ontbijt vertok de puma colonne, onder leiding van Christof (Scorpion) door het prachtige Alpen landschap. Heerlijk stuurmanswegen, prachtige vergezichten. Daar zijn we voor gekomen. Maar eerst tanken en inkopen doen voor de picknick. De eerste stop was in de imposante Rheinschlucht. Hier hebben we uitgebreid de tijd genomen om te genieten van het prachtige uitzicht over de kloof. De route vervolgde door bossen, tunnels en mooie slingerende wegen naar de eerste pas van de Swiss week 2010, de Lukmanier. Bij het stuwmeer van Lukmanier hebben we gezellig gepicknickt. Het was redelijk fris maar goed te doen.. Na ‘de lunch’ verder de pas omhoog en door naar de tweede pas van vandaag, de San Bernadino. Dit is een heerlijke pas om lekker vlug naar boven te rijden, fantastisch! Uiteraard nam iedereen ook de tijd om te genieten van de vergezichten door regelmatig even te stoppen. En natuurlijk veel foto’s maken, heel veel foto’s. Boven op de San Bernadino lag nog behoorlijk veel sneeuw en blies een koude wind. Maar het uitzicht was dat meer dan waard. Na de afdaling waren we nog getuige van een prachtig Zwitsers tafereel. Een rennende boer met zijn koeien in galop achter hem aan op de provinciale weg. Was lachen toen de boer links af sloeg en de koeien gewoon rechtdoor renden… Terug bij de herberg, de zelfde beklimming als gisteravond, weer gezellig en lekker gegeten. Uiteraard kon een ‘Schweizer chäse fondu’ niet ontbreken. Bij de herberg nog een biertje gedronken en na geklets over de schitterende dag.
Donderdag 24 juni
Route 2
197 km
Drie passen; Splügenpas, 2113 m., max 13 % stijging percentage
Malojapas, 1815 m., max 9 %
Albula pas, 2312 m., max 12 %
Half acht ging weer het wekkertje, maar vrijwel iedereen was al wakker. Ontbijten, inkopen doen en toeren. Na een korte tussenstop, bij een mooi meer, kon iedereen weer in zijn eigen tempo de volgende pas beklimmen. De Splügenpas. Weer een heerlijke pas om te rijden met boven op de pas de grens met Italië. Na een mooie lange afdaling kwamen we bij een meertje. De perfecte plaats om te picknicken, nu lekker in het zonnetje. Dus ‘even’ picknicken in Italië. Nadat iedereen zich de lunch goed het laten smaken en een beetje meer gebruind was, ging het verder door Italiaanse dorpjes met veel smalle straatjes. Christof stopte voor ons gevoel wel weer heel snel, geen pas te zien. Dus waarom stoppen?? Verder op zagen we waarom we hier gestopt waren. Een werkelijk schitterende waterval waar het water met geweld naar beneden stort. Geen idee hoe hoog de waterval is maar ik schat toch zeker 20 tot 25 meter hoog. De waternevel gaf lekker verkoeling. Het was behoorlijk heet in noord Italië. Desondanks vond ik het dapper van de meiden die in het ijskoude water aan het zwemmen waren. Nog onder de indruk van de schitterende waterval ging het verder naar de Malojapas en dus terug naar Zwitserland. Christof, Roel en ik hadden het geluk dat we de tractoren nog onderaan de pas konden inhalen. Daardoor konden we weer lekker naar boven scheuren. De rest had de pech dat ze er echt niet voorbij konden komen. Boven op de Malojapas, met weer schitterende vergezichten, was onze groep weer compleet. Hier uiteraard ook weer veel foto’s maken. we zijn er nu toch dè. Na een korte pauze, op naar de ruige Albula pas, waar ook nog veel sneeuw lag. Ook dit weer een echte rijders pas, veel bochten, maar niet te veel haarspeldbochten. Langs diepe afgronden en steile wanden, goed rechts houden dus. Heel belangrijk bij het rijden in de Alpen, geen onoverzichtelijk bochten ‘snijden’. Boven op de Albula ook behoorlijk veel sneeuw en een strakke fris/koude wind. Maar ja 2312 meter hoog. De laatste pas van de dag, dus terug naar de herberg. Vanavond niet de berg op maar de berg af naar de pizzeria in het dorp. Iedereen heeft zich de pizza of pasta goed laten smaken, zeker onder het genot van een lekkere ‘Chübel’ (halve liter) Terug in de herberg hebben we Nederland nog zien winnen van Kameroen, een laatste biertje gedronken ons bedje weer ingedoken. Morgen DE grote dag.
Route 3 ;
312 km
Zeven passen !!! Flüelapas, 2383 m., max 10 % stijging percentage
Ofenpas, 2149 m., max 14 %
Stilfserjoch (Passo di Stelvio, It.) 2757 m., max 15 %
Passo di Foscagno, (It.), 2291 m., max 11 %
Forcola di Livigno, 2315 m., max 13 %
Berninapas, 2328 m., max 10 %
Julierpas, 2284 m., max 12 %
De wekker liep vandaag een uurtje vroeger af, we hadden immers een lange dag voor de boeg. Inkopen en tanken hadden we gisteren al gedaan, dus we konden meteen op pad. Boven op de Flüelapas reden we langs een muur van sneeuw en er lag zelfs nog ijs op het meer. Harry was hier zo van onder de indruk dat ie Roel ongeveer onderste boven reed haha. Na de Ofenpas, geen sneeuw maar wel een schitterend uitzicht ver over het dal, ging het weer naar Italië. De beroemd Passo di Stelvio (Stilfserjoch) met zijn 48, veelal smalle, haarspeldbochten. Tijdens de klim ben ik wel 10 keer gestopt om te genieten van het fantastische uitzicht over de gletsjers en besneeuwde bergtoppen, om dan weer een stukje verder te ‘sturen’. De pas was enkele dagen geleden nog gesloten geweest omdat er een massa sneeuw van de berghelling over de pas geschoven was. Op de foto’s zie je goed hoeveel sneeuw er nog lag. Het rijden naar boven en de schitterende vergezichten waren al indrukwekkend maar eenmaal boven op 2757 meter hoge pas werd dit nog allemaal overtroffen. Onvoorstelbaar om te zien hoe de pas met die 48 ‘Kehren’ zich langs de steile bergwand naar boven slingerd. Hier hebben we natuurlijk een tijdje van genoten en weer veel foto’s gemaakt. Vervolgens zijn we een stukje afgedaald en hebben we op de Umbrailpas (2504 m.), die tegen de Stelviopas aanligt, gepicknickt. We zaten bijna in de sneeuw, onze puma’s stonden met hun poten in de sneeuw en wij zaten erachter op een ‘alm’ in het zonnetje te picknicken. Geweldig. Na een lange, mooie afdaling doemde alweer de volgende pas voor ons op, de Passo di Fascagno. We passeerden daar een tankstation waar de literprijs € 0,96 was!!!! Na een korte stop ging het verder over de Forcola di Livigno weer terug naar Zwitserland. Daar wachtten ons nog twee passen, de Bernadinopas en als laatste de Julierpas. Boven op de Julierpas hebben we zelfs steenbokken gezien, die jongens zijn toch nog een stuk flexibeler dan ik. Na een lange schitterende dag smaakte de pizza’s, pasta’s en soeppies nog eens extra goed. Terug bij de herberg hebben we een tijdje buiten op het terras gezeten, in de verte zagen we de flitsen van een onweer. Ook de maan zorgde voor een onverwacht maar schitterende schouwspel door razend snel vanachter een bergtop vandaag te komen.
4. Internationales Ford Treffen, Hoch-Ybrig.
Ons laatste ontbijt in Valbella hebben we gegeten op het terras, genietend van een heerlijk morgen zonnetje. Duidelijk was te zien dat er veel sneeuw gesmolten was sinds woensdagmorgen. Om 10 uur moesten we uiterlijk uit checken en was het tijd om naar het Ford treffen te gaan. Omdat Marina zich niet helemaal top voelde, besloten zij en Robert om niet mee te gaan naar Hoch-Ybrig ,maar meteen naar huis te gaan. Christof had nog een pas voor de laatste dag ingepland, de Sattelegg 1190 m., max stijging percentage 14 %. Tot vlakbij de pas verliep alles normaal tot de pech toesloeg. De eerste 5 puma’s waren al richting pas toen Paresh plotseling aan de kant van de weg stopte met, waarschijnlijk, een kapotte aandrijfas. Omdat de frp niet meer vooruit kon werd de anwb gebeld, wachttijd ongeveer anderhalf uur.. Gelukkig stonden we, met vijf puma’s, veilig aan de kant en in de schaduw. Dus maar van de nood een deugd gemaakt. Stoeltjes uitgeklapt en picknicken, je hebt iig heel veel bekijks van alle voorbijgangers. Uiteindelijk werd de puma naar de dichtstbijzijnde Ford dealer gebracht en regelde Paresh vervoer naar huis. Uiteindelijk konden we toch verder over de Sattelegg, nog even het gas er goed op, en naar de Ford meeting. Ondertussen hadden Sjoerd, Remco en Ursula besloten niet op de meeting te overnachten maar naar huis te rijden. Het werd ondanks de pech toch een schitterende Ford dag, de Focus rs krijg je in Zwitserland blijkbaar bij een kilo Emmentaler kado. Na een gezellige avond en goede nacht werden we zondag morgen heel vroeg gewekt door de bellen van de grazende koeien. Nadat we de tentjes afgebroken, ontbeten en de boel ingeladen hadden moesten we helaas afscheid nemen van het mooie Zwitserland. Met 3 puma’s, de rest bleef nog de hele dag op de meeting, zijn we terug naar Nederland gereden. We hebben samen met een fantastische groep, ondanks de problemen met Paresh’s puma een schitterende Swiss week beleefd. Iedereen bedankt voor de gezellig sfeer. En natuurlijk ‘ein danke Schön’ aan Christof voor de organisatie van de werkelijk fantastische routes.
