Een rode, een zwarte, een rode met witte vlekjes, een grijze, een zilveren en vier verschillend blauwe katachtigen, negen nachtsluipers in totaal. En dan maar zeven vrouwen, negen mannen en een baby die deze roedel puma’s uit gaat laten. Een beetje gevaarlijk, maar wel een mooi gezicht! We schrijven 15 januari, de eerste puma-drivers meeting van 2012, een mooie dag.
Afspreekpunt was restaurant De Goudreinet in Veenendaal, recht tegenover het stoplicht bij afslag 23 van de A12. Sommige puma’s leken dat niet zo te zien zitten en dwongen hun rijders links, rechts, links en een blokje om, zolang ze die zure appel maar konden ontwijken leek het wel. Dit tot vermaak van de rijders die hun beestje al op een rijtje geparkeerd hadden en met een drankje in de hand (op kosten van de club, waarvoor dank) van binnenuit het restaurant dit typische pumagedrag gade konden slaan. Het blijven carnivoren. Appels zijn bah.
Maar ook deze puma’s werden getemd (of geTomTomd zo je wil) waarna de complete groep gezamenlijk aan de lunch beginnen kon. Een hapje uit een Apple, een tosti, een broodje hamburger of de halve lunchkaart, voor iedere (bij)rijder was er wel wat wils. En toen was het moment daar om even elkaars puma te besnuffelen. Ze werden even diep aangekeken, waarbij algemeen geconstateerd werd dat de zwarte puma toch wel erg stoer keek. Goed werk van de jonge eigenaar. Naar tevredenheid zag de eigenaar van de zilveren puma (ondergetekende) dat zijn eigen beestje Miss Puma toch wel de helderste ogen had. Die had hij kort daarvoor onder het mes genomen omdat de originele ogen zo’n beetje blind waren geworden. Later tijdens de rit bleek de operatie niet helemaal goed uitgevoerd. Miss Puma bleek wat te loensen. Het licht uit een van de lampen priemde via de achteruitkijkspiegel blijkbaar toch wel heel irritant in de ogen van de rijder voor haar, wat meteen verklaarde waarom de eigenaar in het donker de weg niet ziet maar wel alle verkeersborden op 600 meter! Excuses en dank (voor de melding) aan de temmers van de rode puma met witte vlekjes.
De staartjes werden nog even gelicht om de oplossingen voor het bekende hoedenplankprobleem te bekijken ‘staalkabels en schroeven, dat zal ze leren iedere keer naar beneden te donderen!’ om ze vervolgens op hun staart te “trappen”. Maar met beleid! De aanwezige eigenaren kennen hun puma’s en het beschaafde geluid dat ze maken (een Puma moet sluipen), dus was er geen behoefte de stembanden over te belasten.
En zo slopen ze achter elkaar via een klein stukje industrieterrein naar wat platteland, alwaar de schapen zich spontaan uit hun wollen jas schrokken; een bonte groep puma’s, en dat overdag! Ik zeg het u, we hadden ze kunnen pakken om sokken van te breien, ware het niet dat ze, ruim voordat ze ons gezien hadden, al gewaarschuwd waren door de honderden meters ver reikende piep van de remmen van de enige racing-puma in ons midden!
De door Sjoerd goed uitgezette route voerde de groep verder door mooi landschap, langs boerderijen en kleine dorpjes. Het voerde de groep langs water, langs een hele grote rat op een lelijke auto en over een Utrechts heuvelruggetje of twee naar de enige piramide in Nederland, in de bossen bij Austerlitz, alwaar we de puma’s wat rust gunden. Iedere puma kreeg een boom toegewezen, er werd wat gepraat over de rit tot dan toe, er werden wat groepsfoto’s bij de piramide genomen, en toen was het even “”ieder voor zich””. De benen werden gestrekt. De helft beklom de piramide, anderen liepen er omheen. Wat je er allemaal niet mee kan doen! Je vraagt je zo nog af waarom ze er niet meer van gebouwd hebben in Nederland. De pauze werd vervolgd met (bij)praten onder het genot van een (warm) drankje (of twee), waarbij de nieuwelingen (ondergetekenden) de groep wat beter leerden kennen en wat meer over carnaval te weten kwamen.
Een chocomel met slagroom werd gedeeld, en de familieboom van voorzitter Martin werd uitgelegd maar niet helemaal begrepen. Maar de basis wel, iedereen in de familie heeft een Puma!
Na de pauze werd de rit hervat, waarbij vooraf al duidelijk werd dat niet de gehele groep de rit af zou maken. De eindlocatie was hemelsbreed 7km verderop, bij een Italiaans restaurant in Doorn, maar een puma zou geen puma zijn als het niet met een omweggetje (van om en nabij de 60km) om haar prooi heen zou sluipen. De daadwerkelijke aanval (doortrekken vanuit z’n twee of drie tot de sprong) moet immers een verrassing blijven.
Wellicht veroorzaakt door de inzettende schemering, wellicht veroorzaakt door de honger hadden de puma’s heel even moeite de gelederen gesloten te houden waardoor zij versnipperd het bos uit slopen. Maar de organisatoren hadden alles goed onder controle, en na een paar minuten was er weer orde en (ver)liep de tocht weer als een gesmeerde machine. Een paar keer werd een schijnaanval uitgevoerd, waarbij de groep op N-wegen met wat snel schakelen even wat snelheid kon pakken. Het was op één van die wegen dat ondergetekende de groep verliet, zijn aanval doorzette en met de snelheidsmeter op 110 en de pook in z’n vier stilletjes de A28 op schoot op weg naar huis! Het was een mooie, zonnige en geslaagde dag! Miss Puma is inmiddels weer bijgekomen en denkt al aan een volgende keer. En misschien dat we dan wel blijven eten.
Groet,
M. D. Yong & M. Arjolein.
