Verslag van Jacco:
Al wekenlang heb ik, en ik weet met mij nog vele anderen, uitgekeken naar het Pumadrivers Weekend. Toen eindelijk de dag aangebroken was ben ik geheel bepakt en bezakt om half één ’s middags vertrokken richting Nijmegen alwaar het al meteen fout ging! Mis ik verdorie m’n afslag naar de verzamelplaats waar ik mij bij colonne zuid zou voegen. Al lichtelijk in paniek rakend, want ik wist de weg niet, reed ik door. De eerste pechstrook langs de weg heb ik maar als parkeerplaats gebruikt om colonne zuid te bellen. En wat blijkt! Tot overmaat van ramp kom ik er achter dat ik geen enkel telefoonnummer bij me heb van de Pumadrivers waar ik met mee zou rijden!! De lichte paniek heeft op dat moment plaats gemaakt voor grote paniek! Wat nu?! In een wanhoopspoging Dennis (Pumadennis) gebeld ofdat hij het nummer van Sjoerd voor mij had. Maar toen stopte er een agent achter mij op de pechstrook, ofdat ik problemen had en ofdat ik anders maar ergens anders wilde parkeren! Oops! Toch maar doorgereden naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats en daar Sjoerd gebeld. Gelukkig is alles nog goed gekomen en heb ik colonne zuid daar ontmoet en hebben we koers gezet richting onze eindbestemming Friesland. Tot zover het ‘ontspannen’ begin van mijn weekend.
De reis is verder prima verlopen op wat files na totdat ik (bijna op de plaats van bestemming aangekomen te zijn) voor de tweede keer de verkeerde afslag neem op de snelweg en de rest kwijt raakte in een voor mij totaal vreemd deel van het land nog wel. Later bleek dat colonne west ook zo’n persoon bij had (ik noem geen namen..).
Maar uiteindelijk komt alles toch goed en zijn we met even veel Puma’s in Friesland aangekomen als dat we in eerste instantie mee vertrokken waren.
Colonne zuid was als eerste op de campeerlocatie aangekomen waar we een heel weekend door gingen brengen. Wat we op dat moment nog niet wisten, was hoe ongelofelijk veel lol, plezier en gezelligheid we zouden gaan beleven met z’n allen. De boer en boerin verwelkomden ons hartelijk, maakten ons wegwijs op het terrein en lieten ons zien waar we ons “kamp†op konden slaan (daar waar al een tent opgezet stond die van niemand leek te zijn). Tot onze verwondering vond de boer het geen enkel probleem als we onze katjes ook het veld opreden. Kort hierna arriveerde colonne west ook op de campeerlocatie.
Het allereerste begin was, geheel niet verwonderlijk, al hylarisch. Onder het motto ;’belangrijkste dingen maar eerst doen’, zijn we begonnen met het opzetten van de gezamelijke huiskamer: de partytenten. De eerste drie gingen gemakkelijk maar de laatste was er een van het ouderwetse soort, juist een met stoken die op een heel precieze manier en volgorde in elkaar gestoken moeten worden. En ja, dat was dus precies waar het fout ging, blijft toch lastig met zoveel verschillende onderdelen. Het ergste was nog wel dat hoe meer mensen ons zagen klungelen met die stokken hoe meer mensen ons kwamen helpen en dus hoe groter de chaos werd. Tot op het moment dat we ons allemaal realiseerde dat het bouwwerk dat we gemaakt hadden in de verste verte niet op een partytent leek en het toch wel verstandig zou zijn geweest om op de bouwtekening te kijken alvorens we als een wervelwind aan de slag waren gegaan. Daarna verliep het stukken soepeler en was het een fluitje van een cent. Vervolgens de vier tenten aan elkaar knopen, buitenzijden dicht maken, kachel en tv installeren en voor de sfeer nog wat Puma-vlaggen ophangen en de geïmproviseerde huiskamer was klaar.
Hierna was het tijd om onze eigen tentjes op te gaan zetten. De een was hier wat ervarener in dan de ander, maar met wat hulp van elkaar stond een tijdje later elk tentje overeind.
Omdat het inmiddels na zevenen was en het gezamelijke gerommel van onze magen tot ver voorbij Leeuwarden hoorbaar was, leek ’t ons een goed idee om voor wat eten te gaan zorgen. Nadat de bestelling opgenomen was, zijn we op zoek gegaan naar een snackbar. Deze vonden we in Dokkum waar de twee dames de verantwoording op zich namen om onze bestelling te vertalen, zodat we ook met het juiste terug zouden komen en de heren inkopen gingen doen voor het ontbijt van zaterdag ochtend, hier was immers tijd genoeg voor. De bakker (die nog open was) hielp ons aan brood en een routebeschrijving naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Deze bleek gelukkig op loopafstand te zijn. Alsof de Pumagoden het zo gepland hadden, waren de twee mannen gelijktijdig klaar met het inkopen als de dames van de snackbar met het bereiden van onze bestelling zodat we met een snelheid alsof Lucifer himself ons achterna zat terug naar camping zijn gereden. Want we wilde natuurlijk niets van het voetballen missen! En voor degene die zich dit altijd al afgevraagd hebben: Ja, een Puma is precies groot genoeg om vier volwassenen en een doos vol patat voor twintig personen te vervoeren!
Gelukkig heeft Nederland die avond gewonnen, dat was natuurlijk een mooi begin van een nog mooier weekend. Maar ofdat we nu gewonnen hadden met 4-1 of 8-2, daar waren de meningen nogal over verdeeld. Die overwinnen moest natuurlijk gevierd worden en daar werd dus op gedronken. Die dag zijn de laatste al zingend rond half drie hun tentje in gedoken.
Zaterdag werd er al weer vroeg opgestaan, want met die ochtendzon pal op je tentje houd je dat niet lang vol. Geen punt want iedereen was wakker (de een iets meer dan de ander), dus kon er ontbeten worden. Heel simpathiek stelde Paresh en Rachel hun blokhutje ter beschikking, heerlijk in het zonnetje met een bammetje en een bakkie leut.
Inmiddels was Theun ook gearriveerd, de geweldige organisator van het weekend. Met zijn aankomst was het mysterie rond de onbekende tent bij ons op ’t veld ook opgelost. Samen met hem kwamen Ilona (Cipiertje) en Johanna ook aan om ons die dag te vergezellen.
Toen iedereen zo rond de middag ook werkelijk wakker was, was het tijd om aan de 11 Steden Tourrit te beginnen. Theun is ons voorgegaan en heeft ons door het geweldig mooie Friese landschap geleid.
Na een tijdje sturen leek het ons een goed idee om weer een hapje te gaan eten. We hebben daarom koers gezet richting Harlingen alwaar we het eerste eettentje dat we tegenkwamen hebben overvallen (letterlijk, want de kok moest nog uit bed gebeld worden!). Gezien we met zo’n grote groep waren duurde het nogal een tijdje voordat iedereen gegeten had. Uit nood hebben we daarom de 11 Stedentocht moeten inkorten tot een 5 Stedentocht om nog op tijd terug te zijn voor de barbecue op de campeerlocatie. Maar hetgeen we gezien hebben van Friesland was evengoed adembenemend. Rondtouren door het Friese platteland geeft echt een vakantiegevoel!
Rond de klok van zes uur weer terug kerend op de boerderij waarlangs we ons kamp opgeslagen hadden, stond de barbecue al voor ons klaar.
Maar voordat we begonnen met eten is onze eigen Pumadriverskok (Geert) op speciale wijze gehuldigd door het uitreiken van een unieke en persoonlijke schort, een duidelijk teken van onze waardering! Nadat hij plechtig heeft belooft hem bij elke Pumadrivers barbecue te dragen, kon het eten beginnen. Dit was geweldig verzorgd met verschillende soorten vlees, salades en brood. Wederom met dank aan Theun.
Na het eten kwamen de boerin en de boer en zijn dochters, tot groot genoegen van sommige van ons, eens kijken naar onze katjes. Ze vertelde dat ze zelf ook katjes hadden en dus zijn wij ook even naar hun katjes wezen kijken. En wouw, wat zijn die snoezig!
Intussen was de barbecue omgebouwd tot kachtel en was het tijd om ons allemaal te verzamelen in de huiskamer, want het was tijd voor de quiz. De groep werd in vieren gedeeld en elk team werd getest op hun algemene kennis, Puma kennis en kennis van de Nederlandse taal. Daarna hebben we ons nog geweldig vermaakt met het uitbeelden van woorden. Dit blijkt erg lastig zo laat op de avond maar het werkt vooral geweldig op je lachspieren..met dank aan Marriëtte en Martin voor de geweldige quiz!
Een aantal Pumadrivers hadden eerder die dag het initiatief genomen om een clublied te schrijven. De (nog ongepolijste versie) wilde zij natuurlijk heel graag aan ons laten horen. We hebben die avond nog veel lol gehad met zingen en kletsen, dit allemaal met af en toe een borrel erbij. Zoveel lol zelfs dat de boer en boerin rond een uur of een kwamen vragen of dat het ook wat minder gezellig kon. Maar niettemin hebben we het nog oer gezellig gehad tot we rond half vier (denk ik dat ’t was) het licht maar uit hebben gedaan.
Zondagochtend is iedereen maar weer betijds opgestaan, want wat is het heet zeg in zo’n tentje! Het zonnetje scheen al uitbundig in, dat zou de hele zondag zo blijven.
Nadat iedereen alles weer afgebroken was en iedereen zijn bagage en tent weer in z’n Pummie gepuzzeld had, was het tijd voor een ontbijt.
Jammergenoeg waren er een aantal mensen die na het ontbijt al weer huiswaarts zijn gegaan (overigens allemaal met een geldige reden), want er stond nog een schitterende tourrit op het programma voor de zondagmiddag. Na de boer en z’n vrouw uitgezwaaid te hebben zijn we in colonne vertrokken op weg naar het Lauwersmeer. Een prachtig stukje Nederland waar we een tijd lang ademloos doorheen hebben getoerd.
Na een tijdje rijden hebben we onze Pummies op een schitterende locatie vlak aan het water geparkeerd. Van dit Kodakmoment werd natuurlijk onmiddellijk gebruik gemaakt, waarna we de dijk op zijn gelopen waar we gezamenlijk geluncht hebben. Deze lunch betekende ook meteen het einde van ons weekend. Hierna hebben we afscheid genomen van elkaar en zijn we allen weer huiswaarts gekeert.
Alvorens ik afsluit, wil ik Theun geweldig bedanken voor zijn initiatief en alle moeite die hij heeft gedaan om het weekend voor ons onvergetelijk te maken! Onvergetelijk was het voor mij zeker en ik denk wel voor meerdere van ons. Ook bedankt aan de quizmasters, de kok en alle aanwezige voor de geweldige sfeer! Dit weekend zal nog lang in vele geheugens gegrift staan!
Groeten, Jacco
