Voor de 15e keer stond de Limburgtour op het programma.
Waar we vorig jaar de Ardennen ingingen, gingen we dit jaar naar onze Oosterburen. Meer specifiek de Eifel.
Ook dit jaar stond (inmiddels alweer voor de 11e keer) ‘het basecamp’ opgeslagen in de tuin van Wiel en Sonja.
Na een zeer goed verzorgde lunch (waarvoor nogmaals dank) werd er op weg gegaan met 16 Puma’s, 1 Fiesta en 2 Focus uit maar liefs 3 landen.
Omdat binnendoor rijden teveel tijd zou kosten werd er 20 minuten koers gezet over de Autosnelweg. Na het bordje ‘Deutschland’ werd door sommige even goed op het gaspedaal getrapt.
Na het verlaten van de autosnelweg moesten er nog enkele stoplichten getrotseerd worden, alvorens het 2e deel van de route aangevangen kon worden.
De omgeving werd heuvelachtiger, en de weg bochtiger.
Waar we met vertrek nog 6 graden op de thermometer hadden staan, daalde deze tot het vriespunt, met als gevolg dat de neerslag die viel van regen over ging in (natte) sneeuw.
Hoezo klimaat opwarming?
Het was op sommige punten toch wat glad waardoor bij een enkeling even dreigde dat de auto een eigen weg ging zoeken.
Met een gematigde snelheid werd de toer voortgezet richting Simonskall.
Ondanks waarschuwingen vooraf, wist een enkeling de haakse bocht linksaf nog bijna te missen.
De slingerweg die daarna volgde had veel weg van een rallyparcours. Een leuke bochtige weg door het Hurtgenwald.
Bovenaan deze heuveltop lag ons 1e pauzepunt voor vandaag, het oorlogskerkhof van Vossenack. Niet minder dan 2221 mensen liggen hier begraven die grotendeels vielen tijdens de Slag om het Hurtgenwald tijdens WO2.De sneeuw die ondertussen flink aan het vallen was maakte het er toch een enigszins macaber sfeertje hing.
Tijd dus om weer richting Puma’s te lopen om onze route te vervolgen.
Het was goed uit kijken in deze winterse omstandigheden waardoor het tempo ook redelijk laag was. Jammer genoeg was er door de sneeuwval weinig van de omgeving te zien. Via wederom een ‘kurvenreichestrecke’ kwamen we aan bij ons 2e pauzepunt tijdens deze tocht. De Rurstausee.
Een van de grootste stuwmeren in Duitsland. Ondanks dat we hier bijna 300km van de Noordzee zaten, kregen we het toch klaar om deze pauze door te brengen in een strandtent.
Het moet gezegd, de zomerse inrichting deed de sneeuw buiten vergeten.
Na de inwendige mens versterkt te hebben was het ondertussen gestopt met sneeuwen en kwam er een flets zonnetje tevoorschijn achter het wolkendek.
Het leek af en toe wel of we in achtbaan zaten. Links/rechts. Omhoog/omlaag door de groene (en door sneeuw enigszins witte) Eifel, waarbij we diversen keren over het riviertje de Rur reden.
Na Imgenbroich reden we enkele honderden meters door België om vervolgens over de Beroemde ‘Himmelsleiter’ richting Aken te rijden.
De weg gaat hier voor enkele kilometers in een kaarsrechte lijn langzaam omhoog, inderdaad richting de Hemel. Jammer genoeg was het weer gaan sneeuwen, waardoor we niet optimaal van het uitzicht hier konden genieten.
Bij Aken draaide we weer de Autosnelweg op, en kon er weer even lekker gas gegeven worden over ‘die Autobahn’ richting Wijnandsrade.
Hier stond de ‘grote pan’ al klaar.
Maar voordat we konden gaan eten werd ik verrast door onze voorzitter die het woord genomen had en zei dat we een jubilaris in ons midden hadden.
Ik bleek dus al 12 ½ jaar lid te zijn van Pumadrivers. De mooie oorkonde heeft plekje gekregen in mijn Pumadrivers vitrine.
De Gyros en Canjun en een lekker biertje smaakten nu nog beter.
We kunnen weer terugkijken op een geslaagde toertocht en een super gezellige avond.
De traditionele ‘letste’ werd om half drie gedronken en de overnachters hebben zondag na het spek en ei ontbijt de Limburgtour afgesloten.
Dank je wel Sonja en Wiel dat we weer bij jullie mochten zijn.
tot volgend jaar
Sjoerd 102
