21 oktober, het was eindelijk zover. Mijn eerste keer op het circuit.
Hier had ik al weken op zitten wachten. Ik ben uit bed gesprongen, Andy stond al snel voor de deur, en we waren weg. Kontje een beetje opgewarmd op weg naar Zolder, alhoewel de regen er alles aan deed om hem weer af te koelen. Toen sloeg de twijfel toe. Zou ik me dit wel riskeren? Een eerste maal op het circuit, en onmiddellijk in de regen? Maar veel tijd om te twijfelen had ik niet, want daar kwam het grote ingangsbord van het circuit in zicht. We waren er!
Daar aangekomen stapten we uit, in de regen, en ontmoette ik enkele mede-Pumadrivers voor de eerste maal. Gelukkig een aangename kennismaking, zeker tussen de mooie wagens die stonden te popelen om te kunnen wegschieten.
Al snel kreeg ik van Martin 2 nummers, een groen stickertje en een DB-meter in mijn handen geduwd. “”Plak maar op de ruit””: zei hij. Gemakkelijker gezegd dan gedaan in de regen natuurlijk…
Martin deelde ook de uren mee waarop ik die dag zou mogen rijden met de kindjes.
Nog een uur wachten!! Dan maar even de andere wagens gaan bekijken. Al snel zag ik dat racen vandaag niet veel zin zou hebben, gechipt of niet, mijn Kontje kon tegen veel van die ‘blinkende bakken’ die daar stonden niet op.
Na een uurtje zever was het tijd. Ik reed naar de ingang van het circuit en deed er daar minstens 5 minuten over om te begrijpen dat de gebarende man in zijn fluo pakje me probeerde duidelijk te maken dat mijn lichten aan moeste. O, wat voelde ik mij blond : Juist nog Andy uit de auto smijten en ik mocht door van de fluo-man, eens mijn gordel om was toch…
In de pit doemde een onmogelijke rij aan kinderen op. Een voor een stonden ze met grote ogen te kijken naar al het voorbijronkende moois. ‘Het lekkere wijf’ (ik dus, toch volgens 1 van mijn passagiertjes) stopte aan een nummer om het eerste kindje op te pikken. Weg waren we!!
De eerste ronde was nogal traag, eerste maal op het circuit, met een mentaal gehandicapte jongeman, in de regen… Ik was nogal voorzichtig. Maar dat wende haha snel en de rondjes vlogen sneller en sneller voorbij. Na iets meer dan een half uurtje keerde ik terug naar de parking, half buiten adem en met trillende benen. Dat was veel vermoeiender dan verwacht!
‘S middags konden de chauffeurs hun lunch gaan halen in de kantine met een gratis bonnetje. De anderen konden een peperduur frietje gaan kopen. Na de lunch vlogen we er weer in, letterlijk.
De Pumadrivers met een verschillende vertrektijd stonden aan de kant te supporteren en te fotograferen, zoals het goede teamleden betaamt. We waren weer vertrokken, deze keer op een half natte baan, maar in droog weer. De Puma’s vlogen in het rond en de kinderpassagiertjes gierden van geluk of riepen in sommige gevallen, turbo, turbo, playstation 3!!
De dag was al gauw om voor onze 1-dagspassagiers. Zij moesten in hun trage, logge bus weer naar huis. Maar wij nog niet. Het circuit was open! Wie het zich waagde haastte zich er op, en ik was daar zeker 1 van! De eerste 3 rondjes was ik zo goed als alleen op het circuit. Droog weer, het ronkende geluid van de auto, de vinnigheid van de motor; Kontje had er die dag ook beduidend meer zin in gekregen, de slechtheid van de remmen. ZALIG gewoon!!
Tot ik plots omringd was door echte circuit-wrakken zonder ogen die me langs alle kanten voorbij zoefden. ‘My time to go’ dacht ik zo.
Conclusie; Een hele toffe dag voor de kindjes en een super ervaring voor ons.
De Vroemdag was voorbij, maar de Puma’s vroemden nog lekker naar huis.
groetjes,
Kikitjah & Kontje
